LEONBERGER – wzorzec rasy FCI
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 04.01.1996.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący, do towarzystwa i rodzinny.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2 Pinczery, sznaucery,molosy i szwajcarskie psy do bydła.Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Na przełomie lat 30-tych i 40-stych XIX wieku Heinrich Essig, radny miasta Leonberg w pobliżu Stuttgartu, skojarzył biało czarną sukę nowofundlanda z tak zwanym „Barrym”, psem pochodzącym z klasztoru na Przełęczy św.Bernarda. Do kolejnych kojarzeń wykorzystany został pirenejski pies górski. Tak powstały bardzo duże,
zwykle długowłose psy o białym umaszczeniu. Zamiarem Essiga było, aby przypominały one lwa, zwierzę herbowe miasta. Pierwsze psy, które nazwano leonbergerami, urodziły się w roku 1846; łączyły one najlepsze cechy ras, wykorzystanych do kojarzeń. Już niebawem psy te stały się poszukiwane jako symbol pozycji właścicieli, a szczenięta z Leonbergu znajdowały nabywców na całym świecie. W końcu XIX wieku szczególnie wiele leonbergerów
można było znaleźć w Badenii-Wirttembergii, gdzie pełniły role psów stróżujących i pociągowych. Obydwie wojny światowe spowodowały znaczne spustoszenie w populacji leonbergerów. Dzisiaj są to znakomite psy rodzinne, doskonale sprawdzające się w warunkach współczesnego życia.
WRAŻENIE OGÓLNE : Zgodnie z pierwotnymi założeniami, leonberger jest psem dużym, dobrze umięśnionym i potężnym, a przy tym eleganckim. Wyróżnia się harmonijną budową, spokojem i pewnością siebie, połączoną z dość żywym temperamentem. Zwłaszcza samce są potężne i imponujące.
WAŻNE PROPORCJE : Wysokość w kłębie do długości ciała jak 9 do 10. Głębokość klatki piersiowej stanowi niemal 50% wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT : Będąc psem rodzinnym, leonberger doskonale sprawdza sie we współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych; można go zabrać ze sobą wszędzie. Wyróżnia się niezwykle przyjacielskim nastawieniem wobec dzieci, nie jest lękliwy ani agresywny. Jako pies do towarzystwa jest układny, posłuszny i nieustraszony w każdej sytuacji.
Szczególnie ważne cechy temperamentu leonbergera to:
Pewność siebie i nadzwyczajne opanowanie.
Średni temperament (także, gdy chodzi o chęć do zabawy).
Chęć podporządkowania się.
Wysoka zdolność zapamiętywania i uczenia się.
Niewrażliwość na hałas.
GŁOWA : W całości bardziej głęboka jak szeroka, i raczej wydłużona, niż masywna. Długość kufy do długości mózgoczaszki w przybliżeniu jak 1 do 1. Skóra przylegająca, bez zmarszczek.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Tak w profilu, jak oglądana z przodu jest trochę wypukła. Mocna, ale nie ciężka, proporcjonalna do tułowia i kończyn. Szerokość w partii potylicznej niewiele większa, niż w okolicy oczu. Stop : Dobrze widoczny, ale umiarkowany.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Czarny.
Kufa : Dość długa, nigdy nie szpiczasta, grzbiet nosa jednakowej szerokości na całej długości, nie wklęsły, często lekko wysklepiony (nos rzymski).
Wargi: Dobrze przylegające, kąciki nie są obwisłe.
Uzębienie : Szczęki mocne, kompletny i ścisły zgryz nożycowy: siekacze żuchwy ustawione tuż za siekaczami szczęki. Zęby równo ustawione, w liczbie 42 zgodnie ze wzorem zębowym. Tolerowany brak M3. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Kły żuchwy dostatecznie szeroko rozstawione.
Policzki : Słabo widoczne.
Oczy : Od jasno brązowych do bardzo ciemnych, średniej wielkości, owalne, ani głęboko osadzone, ani wypukłe, ani blisko siebie, ani szeroko rozstawione. Powieki przylegające, spojówki niewidoczne.Białkówka nie powinna być zaczerwieniona.
Uszy : Wysoko i niezbyt daleko z tyłu głowy osadzone, wiszące, średniej wielkości, mięsiste, płasko przylegające do głowy.
SZYJA : Lekko łukowata, płynnie przechodząca w łopatki. Raczej długa niż potężna, bez luźnej skóry czy podgardla.
TUŁÓW :
Kłąb : Wyraźny, zwłaszcza u samców.
Grzbiet : Mocny, prosty, szeroki.
Lędźwie : Szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Zad : Szeroki, stosunkowo długi, ładnie zaokrąglony i płynnie przechodzący w nasadę ogona, nigdy nie przebudowany.
Klatka piersiowa : Szeroka, głęboka, sięga co najmniej do łokcia. Nie jest beczkowata, ale raczej owalna. Linia dolna i brzuch : Tylko trochę podciągnięte.
OGON : Bardzo dobrze owłosiony. Gdy pies stoi, zwisa luźno, a w ruchu jest tylko trochę zagięty, i w miarę możliwości nie powinien wznosić się powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY : Mocne, zwłaszcza u samców.
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Proste, równoległe, niezbyt blisko siebie ustawione.
Łopatka/ramię: Długie, dobrze umięśnione, tworzą niezbyt głęboki kąt w stawie barkowym.
Łokcie : Przylegające do tułowia.
Śródręcze : Mocne, oglądane z przodu proste, oglądane z boku niemal pionowe.
Łapa : Skierowana prosto ku przodowi, nie wykręcona na zewnątrz ani do wewnątrz, okrągła, zwarta, place wysklepione, opuszki czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: Oglądane z tyłu równoległe, ustawione niezbyt blisko siebie.
Miednica : Skośnie ustawiona.
Udo : Dość długie, ukośne, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: Mocny, dobrze kątowany.
Łapa: Skierowana do przodu, lekko wydłużona. Palce wysklepione, opuszki czarne.
CHODY: Przestrzenne i harmonijne we wszystkich tempach. Dobry wykrok i mocny napęd kończyn tylnych. Oglądane z przodu i z tyłu kończyny poruszają się równolegle zarówno w stępie, jak i w kłusie.
SZATA
SIERŚĆ : Od trochę miękkiej do twardej, wyraźnie długa, przylegająca, bez przedziałka, mimo obfitego podszerstka nie powinna zacierać linii ciała. Prosta, lekko falista jeszczedopuszczalna. Na szyi i klatce piersiowej tworzy kryzę, szczególnie obfitą u samców. Na przednich nogach wyraźne pióra, obfite portki na udach.
Maść : Lwia, czerwona, brązowo czerwona, także piaskowa (jasno żółta i kremowa) i wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu. Rozjaśnienie maści na spodzie ogona, piórach i portkach nie powinno być aż tak znaczne, aby wyraźnie odróżniało się od maści zasadniczej. Biała plama lub krawacik na klatce piersiowej i białe włosy na palcach tolerowane.
WIELKOŚĆ :
Wysokość w kłębie :
Psy: 72 do 80 cm (pożądana średnia – 76 cm).
Suki: 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm).
WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Lękliwość lub agresja.
Poważne wady anatomiczne (np. wyraźnie iksowata postawa tyłu, mocno karpiowaty lub łękowaty grzbiet, przednie łapy silnie skierowane na zewnątrz, zupełnie strome katowanie przodu czy tyłu).
Trufla nosa czekoladowa.
Znaczne braki pigmentacji warg.
Braki uzębienia (z wyjątkiem M3). Przodozgryz, tyłozgryz i inne wady zgryzu.
Oczy inne, niż brązowe
Entropion, ektropion.
Ogon skręcony w pierścień lub wysoko zakręcony nad grzbietem.
Brązowe opuszki palców..
Sierść lokowata lub sznurowa.
Nieprawidłowa maść (czekoladowa z takimż nosem, czarna podpalana , czarna, srebrzysta, wilczasta).
Zupełny brak maski.
Nadmiar bieli (dalej, niż na palcach, biała plama na piersi większa od dłoni, biel w innych miejscach).
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
LANDSEER – wzorzec rasy FCI
POCHODZENIE: : Niemcy / Szwajcaria.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 24.08.1960.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE : Landseer sprawiać ma wrażenie psa dużego, mocnego i harmonijnego. Jest w porównaniu z czarnym nowofundlandem wysokonożny – odnosi się to szczególnie do samców.
GŁOWA : Skóra na głowie nie pomarszczona, sierść krótka i delikatna, głowa ładnie rzeźbiona, o szlachetnym wyrazie.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Szeroka, masywna, z wyraźnym guzem potylicznym.
Stop : Wyraźny, ale nie tak bardzo jak u bernardyna.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Czarny.
Kufa: Długości takiej samej, jak głębokość, zmierzona tuż u nasady.
Wargi : Suche, czarne, jak najbardziej przylegające, górne troszkę przykrywają dolne.
Uzębienie : Zgryz nożycowy.
Policzki : Umiarkowanie rozwinięte, zwężające się w kierunku kufy.
Oczy : Średniej wielkości, umiarkowanie głęboko osadzone, ciemno brązowe lub brązowe (jaśniejsze mogą być tolerowane), o przyjacielskim wyrazie, kształtu migdała, trzecia powieka niewidoczna. Oczy bardzo jasne (żółte lub szarożółte) są wadliwe, podobnie jak zbyt blisko siebie osadzone.
Uszy : Średniej wielkości, przy wyciagnięciu do przodu sięgają wewnętrznych kątów oczu. Kształtu trójkąta, z lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone wysoko, ale niezbyt daleko z tyłu głowy. Noszone blisko głowy, przylegające do jej boków. Pokryte krótkim, delikatnym włosem, tyllko z tyłu nasady ucha włos jest dłuższy.
SZYJA : Dobrze umięśniona i mocna, na przekroju nie powinna być okragła, lecz raczej owalna, dobrze osadzona i płynnie przechodząca w łopatki. Jej długość – od potylicy do kłębu, powinna wynosić około ¾ do 4/5 długości głowy. Wyraźne podgardle jest niepożądane.
TUŁÓW : Jego długość, mierzona od kłębu do nasady ogona, powinna być mniej więcej dwa razy większa od długości głowy. Na całej długości tułów jest mocny i szeroki.
Grzbiet : Prosty i równy.
Lędźwie : Umięśnione.
Zad : Szeroki, na bokach zaokrąglony, dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: Głęboka i szeroka dzięki dobrze wysklepionym żebrom. Łopatki mocno umięśnione.
Brzuch : Trochę podciągnięty, z zaznaczoną słabizną. Grzbiet słaby lub zapadnięty, słabe lędźwie, zbyt krótkie żebra
rzekome i mocno podkasany brzuch są wadliwe.
OGON : Mocny, sięgający trochę poniżej stawu skokowego, porośnięty gęsta, krzaczastą sierścią, bez pióra. W postawie wiszący, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. W ruchu ogon może być noszony prosto, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. Ogon zniekształcony lub zakręcony nad grzbietem wysoce niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Dobrze rozwinięte mięśnie otaczają mocną kość ramienną. Kończyny przednie mają mocny kościec i są dobrze kątowane. Oglądane z przodu są dobrze umięśnione i idealnie proste. Śródręcze, oglądane z boku, lekko nachylone.
Łokcie : przylegają do tułowia w najniższym punkcie mostka, skierowane prosto ku tyłowi; odległość od podłoża do łokcia dość znaczna.
KOŃCZYNY TYLNE: W całości mocne i krzepkie, mają mocny kościec i są doskonale umięśnione, poruszają się swobodnie. Sierść tworzy niewielkie pióra.
Udo : Bardzo szerokie.
Wilcze pazury : Niepożądane, powinny być usunięte niezwłocznie po narodzeniu.
Wadliwe są strome kątowanie i iksowata postawa tyłu.
ŁAPY :Duże, kształtyne, kocie. Łapy płaskie lub wykręcone na zewnątrz są wadliwe. Palce połączone dobrze rozwiniętą błoną niemal na całej długości.
CHODY: Akcja dobrze umięśnionych kończyn powinna być swobodna, przestrzenna i wydajna.
SZATA:
SIERŚĆ : Włos okrywowy na całym ciele, poza głową, powinien być długi, jak najbardziej prosty i gęsty, miękki w dotyku, z podszerstkiem obfitym, ale nie tak gęstym, jak u czarnego nowofundlanda. Lekkie pofalowanie na grzbiecie i zadzie nie jest niczym niepożądanym. Sierść, zaczesana „pod włos”, wraca sama do naturalnego położenia.
MAŚĆ : Kolorem podstawowym jest czysta biel, na jej tle występują czarne łaty na grzbiecie i zadzie. Kołnierz, przód klatki piersiowej, nogi i ogon muszą być białe. Głowa czarna, z białą kufą i symetryczną strzałką, ani zbyt wąska, ani szeroką, łączącą kufę z kołnierzem. Symetria i szerokość strzałki uważane są za ważne cele hodowlane.
Czarne nakrapianie na białym tle nie obniża oceny, ale celem hodowlanym jest jego wyeliminowanie.
WIELKOŚĆ : Wysokość w kłębie:
Psy : 72 do 80 cm
Suki : 67 do 72 cm
Nieznaczne odchylenia w górę i w dół są tolerowane.
WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia
zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
