Wzorzec rasy

LEONBERGER – wzorzec rasy FCI

POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 04.01.1996.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący, do towarzystwa i rodzinny.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2 Pinczery, sznaucery,molosy i szwajcarskie psy do bydła.Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Na przełomie lat 30-tych i 40-stych XIX wieku Heinrich Essig, radny miasta Leonberg w pobliżu Stuttgartu, skojarzył biało czarną sukę nowofundlanda z tak zwanym „Barrym”, psem pochodzącym z klasztoru na Przełęczy św.Bernarda. Do kolejnych kojarzeń wykorzystany został pirenejski pies górski. Tak powstały bardzo duże,
zwykle długowłose psy o białym umaszczeniu. Zamiarem Essiga było, aby przypominały one lwa, zwierzę herbowe miasta. Pierwsze psy, które nazwano leonbergerami, urodziły się w roku 1846; łączyły one najlepsze cechy ras, wykorzystanych do kojarzeń. Już niebawem psy te stały się poszukiwane jako symbol pozycji właścicieli, a szczenięta z Leonbergu znajdowały nabywców na całym świecie. W końcu XIX wieku szczególnie wiele leonbergerów
można było znaleźć w Badenii-Wirttembergii, gdzie pełniły role psów stróżujących i pociągowych. Obydwie wojny światowe spowodowały znaczne spustoszenie w populacji leonbergerów. Dzisiaj są to znakomite psy rodzinne, doskonale sprawdzające się w warunkach współczesnego życia.
WRAŻENIE OGÓLNE : Zgodnie z pierwotnymi założeniami, leonberger jest psem dużym, dobrze umięśnionym i potężnym, a przy tym eleganckim. Wyróżnia się harmonijną budową, spokojem i pewnością siebie, połączoną z dość żywym temperamentem. Zwłaszcza samce są potężne i imponujące.
WAŻNE PROPORCJE : Wysokość w kłębie do długości ciała jak 9 do 10. Głębokość klatki piersiowej stanowi niemal 50% wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT : Będąc psem rodzinnym, leonberger doskonale sprawdza sie we współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych; można go zabrać ze sobą wszędzie. Wyróżnia się niezwykle przyjacielskim nastawieniem wobec dzieci, nie jest lękliwy ani agresywny. Jako pies do towarzystwa jest układny, posłuszny i nieustraszony w każdej sytuacji.
Szczególnie ważne cechy temperamentu leonbergera to:
 Pewność siebie i nadzwyczajne opanowanie.
 Średni temperament (także, gdy chodzi o chęć do zabawy).
 Chęć podporządkowania się.
 Wysoka zdolność zapamiętywania i uczenia się.
 Niewrażliwość na hałas.
GŁOWA : W całości bardziej głęboka jak szeroka, i raczej wydłużona, niż masywna. Długość kufy do długości mózgoczaszki w przybliżeniu jak 1 do 1. Skóra przylegająca, bez zmarszczek.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Tak w profilu, jak oglądana z przodu jest trochę wypukła. Mocna, ale nie ciężka, proporcjonalna do tułowia i kończyn. Szerokość w partii potylicznej niewiele większa, niż w okolicy oczu. Stop : Dobrze widoczny, ale umiarkowany.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Czarny.
Kufa : Dość długa, nigdy nie szpiczasta, grzbiet nosa jednakowej szerokości na całej długości, nie wklęsły, często lekko wysklepiony (nos rzymski).
Wargi: Dobrze przylegające, kąciki nie są obwisłe.
Uzębienie : Szczęki mocne, kompletny i ścisły zgryz nożycowy: siekacze żuchwy ustawione tuż za siekaczami szczęki. Zęby równo ustawione, w liczbie 42 zgodnie ze wzorem zębowym. Tolerowany brak M3. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Kły żuchwy dostatecznie szeroko rozstawione.
Policzki : Słabo widoczne.
Oczy : Od jasno brązowych do bardzo ciemnych, średniej wielkości, owalne, ani głęboko osadzone, ani wypukłe, ani blisko siebie, ani szeroko rozstawione. Powieki przylegające, spojówki niewidoczne.Białkówka nie powinna być zaczerwieniona.
Uszy : Wysoko i niezbyt daleko z tyłu głowy osadzone, wiszące, średniej wielkości, mięsiste, płasko przylegające do głowy.
SZYJA : Lekko łukowata, płynnie przechodząca w łopatki. Raczej długa niż potężna, bez luźnej skóry czy podgardla.
TUŁÓW :
Kłąb : Wyraźny, zwłaszcza u samców.
Grzbiet : Mocny, prosty, szeroki.
Lędźwie : Szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Zad : Szeroki, stosunkowo długi, ładnie zaokrąglony i płynnie przechodzący w nasadę ogona, nigdy nie przebudowany.
Klatka piersiowa : Szeroka, głęboka, sięga co najmniej do łokcia. Nie jest beczkowata, ale raczej owalna. Linia dolna i brzuch : Tylko trochę podciągnięte.
OGON : Bardzo dobrze owłosiony. Gdy pies stoi, zwisa luźno, a w ruchu jest tylko trochę zagięty, i w miarę możliwości nie powinien wznosić się powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY : Mocne, zwłaszcza u samców.
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Proste, równoległe, niezbyt blisko siebie ustawione.
Łopatka/ramię: Długie, dobrze umięśnione, tworzą niezbyt głęboki kąt w stawie barkowym.
Łokcie : Przylegające do tułowia.
Śródręcze : Mocne, oglądane z przodu proste, oglądane z boku niemal pionowe.
Łapa : Skierowana prosto ku przodowi, nie wykręcona na zewnątrz ani do wewnątrz, okrągła, zwarta, place wysklepione, opuszki czarne.
KOŃCZYNY TYLNE: Oglądane z tyłu równoległe, ustawione niezbyt blisko siebie.
Miednica : Skośnie ustawiona.
Udo : Dość długie, ukośne, dobrze umięśnione.
Staw skokowy: Mocny, dobrze kątowany.
Łapa: Skierowana do przodu, lekko wydłużona. Palce wysklepione, opuszki czarne.
CHODY: Przestrzenne i harmonijne we wszystkich tempach. Dobry wykrok i mocny napęd kończyn tylnych. Oglądane z przodu i z tyłu kończyny poruszają się równolegle zarówno w stępie, jak i w kłusie.
SZATA
SIERŚĆ : Od trochę miękkiej do twardej, wyraźnie długa, przylegająca, bez przedziałka, mimo obfitego podszerstka nie powinna zacierać linii ciała. Prosta, lekko falista jeszczedopuszczalna. Na szyi i klatce piersiowej tworzy kryzę, szczególnie obfitą u samców. Na przednich nogach wyraźne pióra, obfite portki na udach.
Maść : Lwia, czerwona, brązowo czerwona, także piaskowa (jasno żółta i kremowa) i wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu. Rozjaśnienie maści na spodzie ogona, piórach i portkach nie powinno być aż tak znaczne, aby wyraźnie odróżniało się od maści zasadniczej. Biała plama lub krawacik na klatce piersiowej i białe włosy na palcach tolerowane.
WIELKOŚĆ :
Wysokość w kłębie :
Psy: 72 do 80 cm (pożądana średnia – 76 cm).
Suki: 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm).
WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
 Lękliwość lub agresja.
 Poważne wady anatomiczne (np. wyraźnie iksowata postawa tyłu, mocno karpiowaty lub łękowaty grzbiet, przednie łapy silnie skierowane na zewnątrz, zupełnie strome katowanie przodu czy tyłu).
 Trufla nosa czekoladowa.
 Znaczne braki pigmentacji warg.
 Braki uzębienia (z wyjątkiem M3). Przodozgryz, tyłozgryz i inne wady zgryzu.
 Oczy inne, niż brązowe
 Entropion, ektropion.
 Ogon skręcony w pierścień lub wysoko zakręcony nad grzbietem.
 Brązowe opuszki palców..
 Sierść lokowata lub sznurowa.
 Nieprawidłowa maść (czekoladowa z takimż nosem, czarna podpalana , czarna, srebrzysta, wilczasta).
 Zupełny brak maski.
 Nadmiar bieli (dalej, niż na palcach, biała plama na piersi większa od dłoni, biel w innych miejscach).
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

LANDSEER – wzorzec rasy FCI

POCHODZENIE: : Niemcy / Szwajcaria.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 24.08.1960.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Bez prób pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE : Landseer sprawiać ma wrażenie psa dużego, mocnego i harmonijnego. Jest w porównaniu z czarnym nowofundlandem wysokonożny – odnosi się to szczególnie do samców.
GŁOWA : Skóra na głowie nie pomarszczona, sierść krótka i delikatna, głowa ładnie rzeźbiona, o szlachetnym wyrazie.
MÓZGOCZASZKA :
Czaszka : Szeroka, masywna, z wyraźnym guzem potylicznym.
Stop : Wyraźny, ale nie tak bardzo jak u bernardyna.
TRZEWIOCZASZKA :
Nos : Czarny.
Kufa: Długości takiej samej, jak głębokość, zmierzona tuż u nasady.
Wargi : Suche, czarne, jak najbardziej przylegające, górne troszkę przykrywają dolne.
Uzębienie : Zgryz nożycowy.
Policzki : Umiarkowanie rozwinięte, zwężające się w kierunku kufy.
Oczy : Średniej wielkości, umiarkowanie głęboko osadzone, ciemno brązowe lub brązowe (jaśniejsze mogą być tolerowane), o przyjacielskim wyrazie, kształtu migdała, trzecia powieka niewidoczna. Oczy bardzo jasne (żółte lub szarożółte) są wadliwe, podobnie jak zbyt blisko siebie osadzone.
Uszy : Średniej wielkości, przy wyciagnięciu do przodu sięgają wewnętrznych kątów oczu. Kształtu trójkąta, z lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone wysoko, ale niezbyt daleko z tyłu głowy. Noszone blisko głowy, przylegające do jej boków. Pokryte krótkim, delikatnym włosem, tyllko z tyłu nasady ucha włos jest dłuższy.
SZYJA : Dobrze umięśniona i mocna, na przekroju nie powinna być okragła, lecz raczej owalna, dobrze osadzona i płynnie przechodząca w łopatki. Jej długość – od potylicy do kłębu, powinna wynosić około ¾ do 4/5 długości głowy. Wyraźne podgardle jest niepożądane.
TUŁÓW : Jego długość, mierzona od kłębu do nasady ogona, powinna być mniej więcej dwa razy większa od długości głowy. Na całej długości tułów jest mocny i szeroki.
Grzbiet : Prosty i równy.
Lędźwie : Umięśnione.
Zad : Szeroki, na bokach zaokrąglony, dobrze umięśniony.
Klatka piersiowa: Głęboka i szeroka dzięki dobrze wysklepionym żebrom. Łopatki mocno umięśnione.
Brzuch : Trochę podciągnięty, z zaznaczoną słabizną. Grzbiet słaby lub zapadnięty, słabe lędźwie, zbyt krótkie żebra
rzekome i mocno podkasany brzuch są wadliwe.
OGON : Mocny, sięgający trochę poniżej stawu skokowego, porośnięty gęsta, krzaczastą sierścią, bez pióra. W postawie wiszący, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. W ruchu ogon może być noszony prosto, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. Ogon zniekształcony lub zakręcony nad grzbietem wysoce niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Dobrze rozwinięte mięśnie otaczają mocną kość ramienną. Kończyny przednie mają mocny kościec i są dobrze kątowane. Oglądane z przodu są dobrze umięśnione i idealnie proste. Śródręcze, oglądane z boku, lekko nachylone.
Łokcie : przylegają do tułowia w najniższym punkcie mostka, skierowane prosto ku tyłowi; odległość od podłoża do łokcia dość znaczna.
KOŃCZYNY TYLNE: W całości mocne i krzepkie, mają mocny kościec i są doskonale umięśnione, poruszają się swobodnie. Sierść tworzy niewielkie pióra.
Udo : Bardzo szerokie.
Wilcze pazury : Niepożądane, powinny być usunięte niezwłocznie po narodzeniu.
Wadliwe są strome kątowanie i iksowata postawa tyłu.
ŁAPY :Duże, kształtyne, kocie. Łapy płaskie lub wykręcone na zewnątrz są wadliwe. Palce połączone dobrze rozwiniętą błoną niemal na całej długości.
CHODY: Akcja dobrze umięśnionych kończyn powinna być swobodna, przestrzenna i wydajna.
SZATA:
SIERŚĆ : Włos okrywowy na całym ciele, poza głową, powinien być długi, jak najbardziej prosty i gęsty, miękki w dotyku, z podszerstkiem obfitym, ale nie tak gęstym, jak u czarnego nowofundlanda. Lekkie pofalowanie na grzbiecie i zadzie nie jest niczym niepożądanym. Sierść, zaczesana „pod włos”, wraca sama do naturalnego położenia.
MAŚĆ : Kolorem podstawowym jest czysta biel, na jej tle występują czarne łaty na grzbiecie i zadzie. Kołnierz, przód klatki piersiowej, nogi i ogon muszą być białe. Głowa czarna, z białą kufą i symetryczną strzałką, ani zbyt wąska, ani szeroką, łączącą kufę z kołnierzem. Symetria i szerokość strzałki uważane są za ważne cele hodowlane.
Czarne nakrapianie na białym tle nie obniża oceny, ale celem hodowlanym jest jego wyeliminowanie.
WIELKOŚĆ : Wysokość w kłębie:
Psy : 72 do 80 cm
Suki : 67 do 72 cm
Nieznaczne odchylenia w górę i w dół są tolerowane.
WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia
zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Możliwość komentowania została wyłączona.